એક ફૂલ ….

એક ફૂલ કાંટા ભરેલ ડાળ પર સોહ્યું’તું,
ચમનમાં મારું મન એના પર મોહ્યું’તું.

તને ગુમાવીને ફક્ત જાણી શક્યો છું,
શું મારી પાસે હતું અને શું મેં ખોયું’તું.

ઝાકળનું બિંદુ મોતી બની ગયું સૌ માટે,
રાતભર રડીરડીને ફૂલને મેં ધોયું’તું.

હસીને વિદાય ભલે આપી હતી આંખોએ,
અંદરથી તો ચોધાર આંસુએ હૃદય રોયું’તું.

સામેથી આવતાં જોયું એને ઇત્તેફાક સમજ્યોતો,
ખાતરી થઇ જયારે તે પાછું વળીને જોયું’તું.

જો, કેટલું વિશાળ વટવૃક્ષ થઇ ગયું છે,
વર્ષો પહેલાં તે પ્રેમનું બીજ એક બોયું’તું.

-ચંદ્રકાંત માનાણી